We zeggen wel eens dat het ‘muisstil’ is, of dat we ‘geen enkel geluid’ horen. Maar is dat werkelijk zo? Kun je absolute stilte ervaren — een volledige afwezigheid van geluid, van trilling, van beweging? Of is stilte uiteindelijk een illusie van onze zintuigen, een ervaring die meer over onze waarneming zegt dan over de werkelijkheid zelf?
Vanuit fysisch perspectief is geluid niets anders dan trillingen in de lucht die ons oor bereiken. Dus, in theorie, zou je absolute stilte kunnen vinden in een vacuüm — waar geen lucht is om geluidsgolven te dragen. Maar zelfs daar blijft een raadsel bestaan: in je eigen lichaam hoor je altijd iets. Het suizen van je bloed, het ritme van je hart, het zachte knetteren van neuronen. In anechoïsche kamers — speciaal ontworpen ruimtes die álle externe geluiden absorberen — ervaren mensen geen rust, maar juist een beklemmende confrontatie met hun innerlijke geluiden. Sommigen worden er zelfs duizelig of angstig van.
Filosofisch gezien roept de vraag naar absolute stilte een boeiende paradox op: hoe kunnen we iets ervaren wat per definitie de afwezigheid van ervaring lijkt te zijn? Is stilte pas echt als ze door niets wordt onderbroken — en betekent dat dan ook dat ze niet meer waarneembaar is? Misschien is absolute stilte vergelijkbaar met het idee van ‘niets’: een concept dat we kunnen bedenken, maar nooit echt kunnen ervaren.
Anderen stellen dat stilte niet per se een afwezigheid van geluid is, maar een innerlijke staat. Een mentale stilte, een leegte waarin we de wereld — en onszelf — op een andere manier beginnen te horen. In die zin is stilte misschien niet iets buiten ons, maar iets dat zich in ons ontvouwt, juist te midden van geluid.
Dus: bestaat absolute stilte werkelijk, of is het een spiegel die ons uitnodigt om ons bewust te worden van alles wat we anders niet horen — buiten én binnen ons?
Wat denk jij?
